پویایی کشور در گرو احزاب قدرتمند

شرایط کشور طی سال جاری برای هیچکدام از ما قابل قبول نبوده و انتقادات زیادی به جریان مدیریتی حاکم بر کشور داریم.

توسعه پویا ^[۱]، اینکه تحریم ها چه آثار زیانباری به همراه داشته نیز بر کسی پوشیده نیست ولی با پدیده ناکارآمدی سیستمی مواجه شدیم، این عارضه تا کنون توانسته آسیب های جدی به بخش های مختلف نظام وارد کند.

بی اعتمادی اجتماعی یکی از شاخصه های اصلی این ماجراست که البته این بی اعتمادی عوارض بعدی هم خواهد داشت. پیامد ناکارآمدی در بخش اقتصادی، فرهنگ ^[۲]، سیاست داخلی و حوزه فرهنگ را بی نصیب نگذاشته و چالش های اجتماعی کشور را به سرعت افزایش داده است.

با انتخابات اخیر مجلس شورای اسلامی کور سوی امیدی ایجاد شده بود که بتوان به یک سیستم کارآمد نیم نگاهی کرد که آنهم تبدیل به آرزو شد. برای برون رفت از این مشکلات و نحوه مدیریت صحیح کشور چاره ای جز بازگشت به قانون اساسی نداریم. کتاب مرجعی که در سال های گذشته مورد بی مهری مدیران مختلف نظام قرار گرفته و هر کسی برداشت خود را به آن نسبت داده است.

یکی از شاخصه های مهم در قانون اساسی، وجود احزاب در کهکشان سیاسی کشور است که با سرعت، جایگاه سیاسی و اجتماعی خود را از دست داده اند و فاقد اعتبار شدند، که این امر پیامدهای بسیار خطرناکی برای نظام سیاسی ایران خواهد داشت و احتمال تک صدایی شدن در سیستم مدیریتی نظام را تقویت خواهد کرد.

کم رنگ شدن احزاب و از دست دادن جایگاه اجتماعی ایشان، جامعه مدنی را نیز تضعیف خواهد کرد که در اینصورت عواقب ناشی از این امر هزینه بر و جبران ناپذیر خواهد بود.گرچه گلایه هایی به عملکرد احزاب در سال های گذشته وارد است ولی می بایستی احزاب خصوصا نیمه فعال کشور با بازنگری در اسناد بالادستی خود را در مسیر توسعه کشور قرار داده و به مطالبات سیاسی مردم توجه نمایند.

احزاب، منطبق بر روح قانون اساسی کشور می بایستی جایگاه اجتماعی و سیاسی خود را از حاکمیت مطالبه کنند و بعد از عهده دار شدن مسئولیت های مختلف در کشور، نسبت به مطالبات عمومی پاسخگو باشند. قانون اساسی فصل الخطاب است و بخوبی وظایفی را بر احزاب محول کرده است که کوتاهی از انجام این وظایف، نقض قانون اساسی بشمار می آید.

در آستانه انتخابات ریاست جمهوری و شوراهای شهر در سال آینده نیاز به حضور احزاب بیش از پیش حس می شود و مسئولیت اجتماعی و سیاسی احزاب حکم می کند با تغییر نگاه خود به منافع ملی، نگاه و رویکردی مسئولانه را نسبت به مسایل پیش روی کشور داشته باشند تا بلکه بتوان شرایط بحرانی در کشور را مدیریت کرد.