رعایت پروتکل‌های بهداشتی، مصداق بارز “مسئولیت اجتماعی”

ارتباطات اجتماعی و کیفیت آن، از جمله عواملی است که برای سنجش توسعه یافتگی هر جامعه مورد توجه قرار می‌گیرد. در این بین مسئولیت و تعهد اجتماعی به عنوان چارچوب و محدوده اخلاقی مهمی تلقی می‌شود که وظایف فردی را مشخصا” برای تمامی اقشار و افراد تعریف می‌کند.

دکتر محمدرضا حقیقی، مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با پایگاه خبری و تحلیلی توسعه پویا اظهار داشت: پایبند بودن به الزام و اجبار پذیرش این مسئولیت، توسط تک تک افراد هر جامعه، نسبت مستقیم با “سطح فرهنگی” آن جامعه دارد.

حقیقی افزود: مفهوم مسئولیت اجتماعی را می‌توان به مثابه “اهرم تعادل” بین آیتم‌های “توسعه اقتصادی” از بعد مادی و نیز  “رفاه جامعه و سامان یافتگی” آن دانست. این تعهد، به منزله زیرساخت در حوزه‌های مختلف اجتماعی محسوب می‌شود که دربرگیرنده موارد و نکات گسترده و فراوانی است که تمام آنها تاکید بر رفتارانسانی در همه زمینه هاست؛ از جمله در حوزه شهروندی.

این استاد ارتباطات تاکید کرد: اگر شهروندان، خود را ملزم به انجام تعهدات خود در توسعه فردی و نیز توسعه مدنی بداند، قطعا” نسبت به وقایع و اتفاقات شهر، کشور و سرزمین خود احساس مسئولیت می‌کند که همانا معنای اصلی توسعه یافتگی چیزی غیر از این نخواهد بود.

امروزه، از تفاوت‌های فاحش دنیای پسا کرونا و دنیای ماقبل آن، نوع پوشش است!! که شاید بتوان به صراحت  “زدن ماسک” و رعایت پروتکل‌های بهداشتی را از ملزومات و البسه دنیای کرونایی دانست.

محمدرضا حقیقی گفت: زمان آن است که تمامی افراد با علم به اینکه استفاده صحیح از “ماسک” ضرورتی است برای بقا، نیز باید بپذیرند که این پوشش از حیطه اختیار گذشته و با یک دگردیسی، به الزام و اجباری اجتماعی و قانونی بدل گشته است.

پذیرش، آموزش، همدلی و رفتار منجر به تغییر نگرش(نگرش مثبت)، از ویژگی های زیربنایی توسعه یافتگی است که در دنیای کنونی،  به واسطه عدم حرکت در این مسیر خطی، انگشت اشاره “عقب افتادگی”، را به سمت ما نشانه خواهد رفت.

و حال آیا…

زمان آن فرا نرسیده است که به سادگی زدن یک ماسک و رعایت پروتکل‌های بهداشتی، تعهد و مسئولیت اجتماعی بزرگ خود را به انجام رسانیم؟

قابل ذکر است که تعریف مسئولیت اجتماعی در تمامی جوامع، همانند نبوده و در اکثرجوامع این مفهوم، الزام قانونی نداشته و بیشتر در حوزه اخلاق مطرح می‌باشد.