درباره حقوق و مسئولیت‌های حرفه‌ای خبرنگاران در ایران، توازنی بر قرار نیست
بر پایه منطق حاکم بر جامعه مدرن، هر شهروند از یکسری حقوق برخوردار است و به همین نسبت مسئولیت برعهده اوست. حقوق و مسئولیت‌های اجتماعی و حرفه‌ای خبرنگاران هم تابع همین قاعده است، اما گاهی تنها روی مسئولیت‌های خبرنگاران تکیه می‌شود در حالیکه حقوق و مسئولیت‌ها با هم معنا پیدا می‌کنند.
توسعه پویا، در همه دنیا خبرنگاری در زمره مشاغل سخت و خطرناک به شمار می‌آید و این دشواری و مخاطره بسته به نوع سرویس فعالیت خبرنگار، محیط فعالیت، سوژه‌ها و ساختار جوامع متفاوت است. گاهی خبرنگار نقش یک سرباز بی‌سلاح در میدان نبرد را پیدا می‌کند، خبرنگارانی که برای انجام مسئولیت حرفه‌ای و اجتماعی جرایم سازمان‌یافته را پیگیری و افشا می‌کنند به همان میزان در معرض خطر هستند که عکاسان و خبرنگارانی که میدان جنگ را گزارش می‌کنند.
در همین دوسال که در گیر همه‌گیری کرونا هستیم، بسیاری از خبرنگاران در دوره قرنطینه عمومی هم ناچار بودند در صحنه‌ها حاضر باشند، چون خبر تعطیلی بردار نیست. اما متاسفانه توزانی میان حقوق و مسئولیت های اجتماعی خبرنگاران برقرار نیست، به دیگر سخن جامعه خبری ایران به نسبتی که مسئولیت برعهده دارد از حقوق لازم بهره‌مند نیست، از میزان درآمد و مزایای شغلی تا قوانین حمایتی و تشکل‌های صنفی پشتیبان و البته تهدیدهای گاه و بیگاه بسترهای ارتباطی که تاثیر مستقیم بر فعالیت خبرنگاران دارند.
پوشیده نیست که محدودکردن فعالیت رسانه‌ها تاثیر مستقیم بر فعالیت خبرنگاران دارد، همانطور که محدودیت ترافیکی وسایل نقلیه یا افزایش قیمت بنزین تاثیر مستقیم بر کار رانندگان حرفه‌ای می‌گذارد، محدود کردن اینترنت هم همین تاثیر را روی کار خبرنگاران دارد اما این یکی چشم نمی‌آید. وقتی یک روزنامه توقیف یا تعطیل می‌شود تمام خبرنگاران آن بیکار می‌شوند مثل اینکه یک کارخانه تعطیل بشود اما اآنقدر که روی تعطیلی کارخانه حساسیت هست روی تعطیلی یک رسانه حساسیت وجود ندارد.
از همین رو می‌توان گفت خبرنگاری در زمره حرفه‌های محروم و کم‌برخوردار جامعه به‌شمار می‌آید.